Pinopresura

Pinopresura jest polską metodą stworzoną przez lek. med. Radosława Składowskiego. Stanowi pomost pomiędzy medycyną konwencjonalną a niekonwencjonalną. Łączy w sobie zdobycze akupunktury, akupresury, refleksoterapii, techniki medycyny manualnej (terapia manualna), różnorodne techniki masażu oraz suche igłowanie. Całość tworzy kompleksową metodę leczenia.

Elementem wyróżniającym koncepcję doktora Składowskiego jest typologia pacjentów. Nie istnieje tu bezwzględne pojęcie „człowieka”. Mamy w niej natomiast do czynienia z teorią pięciu żywiołów określającą typy ludzi. I tak według typologii arystotelesowo-hinduskiej możemy określić pacjenta jako: ziemię, ogień, powietrze, wodę, eter. Do którego z żywiołów zaliczymy daną osobę zależy od wielu zmiennych, należą do nich m.in. : nadrzędny układ regulacyjny, jakość poczucia kinestetyki, sposób reakcji na ból, czy typ budowy (anatomiczna i tkankowa). Każdy typ osobowości może mieć ten sam problem, a zupełnie inną przyczynę. Wypadkowa wszystkich zmiennych daje informację o doborze najwłaściwszych dla danego żywiołu technik, które stosujemy jako pierwsze.

Pinopresura jest nieinwazyjną metodą skutecznego leczenia zarówno pacjentów bólowych jak i w sporcie. Wpływa na odreagowanie psychologiczne i nerwowe. Znosi napięcia, działa odtruwająco i odkwaszająco na organizm. Działanie terapeutyczne w pinopresurze opiera się na wiedzy z zakresu elektryczności tkanek oraz zdolności organizmu do samoleczenia. Powięź, której w ostatnich latach przypisuje się coraz większe znaczenie dla funkcjonowania ludzkiego ciała, w dużej mierze składa się z białek mających zdolność przewodnictwa elektrycznego. Różnego rodzaju odkształcenia powięzi spowodowane napięciami tkanek, czy ich urazem, prowadzą do powstania słabego pola elektrycznego będącego zjawiskiem działania piezoelektrycznego. Można zatem uznać, że każdy ruch wykonywany przez nas generuje pole elektryczne. Podobnie jest z każdym impulsem nerwowym, również w czasie depolaryzacji błony komórkowej. Zgodnie z założeniem wszystkie ww. pola przenikające przez tkanki są swoistym nośnikiem informacji dla komórek, o tym, jaki rodzaj ruchu jest wykonywany.

Metoda doktora Składowskiego to nowe spojrzenie na ciało człowieka, jako zintegrowanego systemu. Nie neguje ona istnienia zjawisk niewytłumaczalnych dla klasycznej medycyny.
Charakterystycznym dla Pinopresury jest osobliwa, często zabawna nomenklatura, którą posługują się terapeuci pracujący tą metodą. Spotykamy się z takimi określeniami jak: muldy, jętki, ośmiornice, czy dziadowskie żyły.

CECHY PINOPRESURY JAKO SYSTEMU

1. Podstawa teoretyczna opiera się na fakcie istnienia pięciu układów regulacyjnych, a każdy cechuje swoisty sposób przenoszenia informacji
2. Diagnostyka w Pinopresurze zmierza do ustalenia:

• układu, bądź układów, w których doszło do zaburzenia
• rodzaju zaburzenia
• skutecznego sposobu likwidacji tychże zaburzeń

Wiąże się to z czynnościowym pojmowaniem diagnozy, dążącej do ustalenia procesu, który doprowadził do aktualnego stanu pacjenta. Zaletą tego sposobu diagnozowania jest natychmiastowy dobór technik terapeutycznych.

W procesie diagnostyki celowo nie dąży się do ustalenia diagnozy patomorfologicznej (np. wypadnięcie jądra miażdżystego, zespół cieśni nadgarstka), gdyż nie daje ona wytycznych, co do sposobu postępowania, a często jest „hamulcem” dla działań terapeuty.

3. Fazy decyzji terapeutycznych w pinopresurze:

• faza wyboru strategii – wybór właściwych układów regulacyjnych, w których doszło do zaburzeń oraz ustalenie nadrzędności jednych względem drugich
• faza wyboru metody – jest wynikiem podjętej decyzji w fazie pierwszej i polega na wyborze tkanki, która ma zostać poddana terapii, co jest tożsame z wyborem metody do jej stymulowania
• faza wyboru techniki dotycząca jakości oraz ilości bodźca

4. Metody:

• morfogenetyczne
• synkinetyczne
• powięziowo-wegetatywne
• kompartmentowe
• piezoelektryczne

5. Techniki Pinopresury – dzielą się na narzędziowe i manualne .

Techniki narzędziowe:

• gwoździowanie
• Kierunkowa Adaptacja Tkankowa (KAT)
• Adaptacja Uciskowo-Trąca (AUT)
• Tarcie Skierowane (TASK)
• zwieranie
• głęboka igłoterapia

Techniki manualne:

• Więzadłowy Impuls Rozciągowy (WIR)
• techniki masażu
• techniki rolferskie
• techniki kręgarskie
• techniki cranialne
• techniki wisceralne

Nazwa Pinopresura wzięła się z połączenia słów pin – szpilka oraz presura – uciskanie, ciśnienie. Termin „szpilka” jako rdzeń nazwy ma wskazywać na to, że mimo, iż jest to złożony system terapii to techniki z użyciem ostrza mają największe znaczenie.

Pinopresura może być stosowana w leczeniu wielu schorzeń i urazów zarówno ortopedycznych, neurologicznych, jak i internistycznych m.in.:

• urazów sportowych;
• chorób układu nerwowego, w tym wszelkich bólów np. głowy, reumatoidalnych, krzyża, migren;
• zaburzeń naczyniowo-ruchowych;
• zespołu lodowatych kończyn;
• neuropatii na tle demielinizacyjnym;
• polineuropatii (zespołu uszkodzenia nerwów obwodowych);
• stwardnienia rozsianego (SM);
• udaru niedokrwiennego;
• parkinsonizmu;
• zaburzeń czynnościowych po niektórych zabiegach neurochirurgicznych;
• zaburzeń czynnościowych po wypadkach komunikacyjnych;
• zaburzeń psychologicznych, nerwicowych;
• psychosomatycznych, psychicznych;
• infekcyjnych, także zakaźnych oraz wczesnego stadium rozwoju nowotworów złośliwych;
• wad postawy;

Mateusz Ochrin,

Fizjoterapeuta i trener BODYWORK.

BIO

Absolwent Olsztyńskiej Szkoły Wyższej im. Józefa Rusieckiego (I stopień) i AWF Poznań (II stopień) na kierunku fizjoterapia, specjalizacja: fizjoterapia w sporcie. Od zawsze związany ze sportem, najpierw jako piłkarz, później jako trener piłkarskich grup młodzieżowych, fizjoterapeuta i trener medyczny. Doświadczenie zawodowe zdobywał pracując w Wojewódzkim Szpitalu Rehabilitacyjnym w Górowie Iławeckim, jako fizjoterapeuta w klubie futbolu amerykańskiego Patrioci Poznań oraz na stażu w Akademii Piłkarskiej Lecha Poznań. 

* Artykuł napisany na podstawie skryptów ze szkoleń z pinopresury i medycyny manualnej wg. Radosława Składowskiego oraz F. Barbasiewicz – Atlas Klawiterapii