„Żyjemy tak długo, jak funkcjonują nasze narządy wewnętrzne.
Możemy się poruszać, pod warunkiem że pracują nasze kości, więzadła i mięśnie.” [1]
Koncepcja osteopatii wisceralnej sięga czasów pierwszych osteopatów, czyli końca XIX wieku. Można powiedzieć, że praojcem osteopatii trzewnej był dr Andrew Taylor Still, który jako pierwszy opracował i rozwinął tzw. mechaniczny model choroby. Zgodnie z jego koncepcją, choroby występują wtedy, gdy dysfunkcja organizmu zaburza i utrudnia krążenie płynów ustrojowych oraz przewodnictwo nerwowe [2]. Już wtedy stosowane były techniki trzewne, których celem było leczenie restrykcji w obszarze narządów wewnętrznych. W latach 70. i 80. XX wieku, osteopatia wisceralna rozwinęła się w kierunku manipulacji trzewnych, m.in. dzięki pracy Jean-Pierre’a Barrala’a, którego szkoła również nosi jego nazwę. W XXI wieku austriacka fizjoterapeutka Florinda Czeija, dzięki wieloletniej pracy z pacjentami w swoim gabinecie, obserwacji i ciągłemu zadawaniu pytań posunęła się o krok dalej, stwarzając cały system Terapii Wisceralnej. Łączy on wiele, na pierwszy rzut oka, niezwiązanych ze sobą objawów w tzw. Łańcuchy Lezji, czyli łańcuchy zmian patologicznych w ciele człowieka.
TERAPIA WISCERALNA W HOLISTYCZNYM SPOJRZENIU
Nasze ciało od samego początku kształtuje się dzięki dostosowywaniu się do czynników zewnętrznych oraz wewnętrznych. Przykładem może być tworzenie się lordozy szyjnej w odpowiedzi na podnoszenie główki niemowlęcia wbrew sile grawitacji. W ciągu życia nasz organizm jest narażony na działanie czynników negatywnych:
- występujących długotrwale, np. przewlekły stres, siedząca praca, zła ergonomia pracy i ruchu
- krótkotrwałych, np. wypadek samochodowy, upadek, uderzenia.
Każdy z tych czynników jest stresem, z którym organizm musi sobie poradzić, budując obronne napięcie w miejscu działania czynnika.
Możemy wyobrazić sobie nasze ciało, jako zbiór małych, połączonych ze sobą elementów, będących zarazem wzajemnie zależnych. W odpowiedzi na czynniki stresujące, ciało tworzy napięcie w tkankach w celu ochrony przed dalszymi uszkodzeniami. Odnosząc się do powyższego modelu możemy zaobserwować, że napięcie w jednym miejscu wprowadza zamieszanie w całym systemie. Musi on nagle dostosować się do nowej sytuacji i przebudować tak, aby jak najlepiej zwiększyć efektywność w nowej sytuacji (kompensacja).
Nasze życie jest zbiorem takich krótko- oraz długotrwałych czynników, które kształtują ciało. Problemy pojawiają się raz na jakiś czas, a później znikają, dzięki zdolności ciała do ich kompensacji. Nie znikają one w cudowny sposób, ale zostają, kumulując się oraz powodując często poważne problemy po wielu latach „bez chorób”, kiedy to nasze możliwości kompensacyjne zostały wyczerpane.
Terapia Wisceralna w koncepcji Florindy Czeiji, ze Szkoły Terapii Wisceralnej i Integratywnych Manualnych Metod Leczenia rozpatruje wzajemne zależności pomiędzy układem narządów wewnętrznych, a układem mięśniowo-powięziowo-szkieletowym. Jest to całościowe spojrzenie na ciało pacjenta, gdzie podczas wywiadu zbiera się szczegółowe informacje na temat wszelkich przebytych chorób oraz ich objawów u pacjenta od dzieciństwa. Następnie weryfikuje się je poprzez specjalistyczne testy diagnostyczne, aby na końcu przejść do leczenia manualnego łańcuchów lezji, czyli dróg zmian chorobowych. Łańcuchy lezji są to połączone ze sobą sektory ciała, w których leczenie zaburzeń polega na wykorzystaniu technik manualnych w obrębie tkanek miękkich (mięśni, powięzi, więzadeł, narządów wewnętrznych), kości oraz stawów, w celu wspomożenia ciała w oddaniu nagromadzonych napięć w tkankach (praca z kompensacjami) poprzez zastosowanie odpowiedniego do tkanek nacisku.
WSKAZANIA
Wskazaniem do Terapii Wisceralnej są wszelkie dolegliwości bólowe, ograniczenia ruchu, zapalenia, dysfunkcje klatki piersiowej, przyjmowanie regularnie leków przeciwbólowych, wypadki w przeszłości bądź szeroko pojęte problemy z całą jamą brzuszną (układem pokarmowym, płciowym i wydalniczym). Wiele z pozoru oddzielnych problemów, może być ze sobą połączonych i w dość łatwy sposób rozwiązanych, przynosząc ulgę oraz zwiększając możliwości ruchowe organizmu. Podstawę stanowi jednak właściwie przeprowadzona diagnoza oraz zaprogramowana dla konkretnego przypadku terapia, czasem przy użyciu także innych technik z zakresu fizjoterapii.
Mgr Artur Kossowski,
Fizjoterapeuta, terapeuta wisceralny i czaszkowo-krzyżowy
Literatura:
[1] www.terapia-wisceralna.pl
[2] Torsten Liem, Tobias K.Dobler, Michel Puylaert, Przewodnik po osteopatii wisceralnej Tom 1, rozdział 1, str.2, MedPharm Polska 2017